Τα επίχειρα της οικονομικής κρίσης δεν σταματούν πουθενά και σίγουρα οξύνουν τα προβλήματα σε συγκεκριμένους, βασικούς, τομείς της καθημερινότητας. Όπως είναι η περίθαλψη-ειδικά για εκείνους που δεν τους παρέχεται δωρεάν.
To Quartz, με επιτόπιο ρεπορτάζ στη Θεσσαλονίκη ασχολήθηκε με τη λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης στο οποίο καταφεύγουν άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα δωρεάν περίθαλψης. Αυτή τη στιγμή περίπου 90.000 ασθενείς έχουν δεχθεί τη βοήθεια 300 εθελοντών. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και η 38χρονη, Εύα Βαβελούα που έχει PhD ως χημικός μηχανικός, αλλά παραμένει εκτός αγοράς εργασίας. Η ίδια δηλώνει πως είναι όνειρο να περιμένει κανείς να βρει δουλειά στην Ελλάδα. «Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα μου. Θέλω να παλέψω γι' αυτήν. Ο φόβος του φασισμού αυξάνεται. Πλέον, η ζωή δεν είναι εύκολη στην Ελλάδα».
Το άρθρο σημειώνει πως από το ξέσπασμα της κρίσης, ένας από τους τομείς που πλήγηκαν περισσότερο ήταν αυτός της υγείας. Οι δραστικές μειώσεις που απαίτησαν οι δανειστές είχαν ως αποτέλεσμα το σύστημα περίθαλψης να λειτουργεί πλέον κάτω από αντίξοες συνθήκες: Ανοργάνωτο, υποστελεχωμένο και με ελάχιστα μέσα.
Τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών δεν σταματούν εδώ: Οι ιδιωτικές κλινικές άρχισαν να χάνουν πελάτες και τα δημόσια νοσοκομεία να μην μπορούν να δεχθούν όλο αυτόν τον κόσμο. Παράλληλα, υπάρχουν και αρκετοί άνθρωποι που δεν καλύπτονται από κάποιο φορέα υγείας.
Αυτά τα κενά ήρθαν να καλύψουν τα κοινωνικά ιατρεία, σαν και αυτό που λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη, όπως και άλλα 40 σε όλη την επικράτεια. Κάποια ανήκουν στους δήμους ή την εκκλησία, ενώ άλλα προήλθαν από εθελοντική προσπάθεια. Το δίκτυο εξαπλώνεται με γιατρούς που θέλουν να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους και με 500 φαρμακεία που συλλέγουν φάρμακα που δεν έχουν λήξει από πελάτες που δεν τα χρειάζονται και υπό άλλες συνθήκες θα τα πετούσαν.
Το νομικό κενό, οδηγεί αυτές τις προσπάθειας σε μια μορφή... παρανομίας. Ο Αλέξανδρος Γαρύφαλλος, ρευματολόγος στο Ιπποκράτειο και επικεφαλής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου, δηλώνει: «Αυτό το σύστημα έχει πολλά προβλήματα. Το σύστημα δημόσιας περίθαλψης αναθεωρήθηκε ολοκληρωτικά το 1985 με τον κλασικό ελληνικό τρόπο. Τα προβλήματά μας δεν προέκυψαν λόγω της κρίσης, αλλά προϋπήρχαν».
Ο Πρόδρομος Ισαακίδης, χειρουργός σε ιδιωτική κλινική στη Βέροια και πρόεδρος της ιατρικής κοινότητας της περιοχής, αναφέρει τα πλεονεκτήματα του να πληρώνει κανείς για την περίθαλψή του. Επί παραδείγματι, το μοναδικό ρομποτικό μηχάνημα για λαπαροσκοπική εγχείρηση στη Θεσσαλονίκη, ανήκει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Το άρθρο αναφέρει πως ο ιδιωτικός τομέας υγείας είναι αρκετά μεγάλος στην Ελλάδας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Περίπου το 1/4 των νοσοκομείων και των κλινικών είναι ιδιωτικά. Ο κ. Ισαακίδης παραδέχεται πως πλέον πολύς κόσμος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο να πληρώνει για να πάει σε ιδιωτική κλινική γι' αυτό και οι τιμές έχουν πέσει δραστικά.
Την ίδια στιγμή, τα δημόσια νοσοκομεία δέχονται κατά 40% περισσότερους ασθενείς σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Τα επείγοντα των νοσοκομείων, σχεδόν κάθε βράδυ είναι γεμάτα από κόσμο, κάτι που έχει επίπτωση και στις συνθήκες εργασίας των γιατρών και του λοιπού προσωπικού. Ο 60χρονος νευρολόγος, Θέμης Νικολαΐδης λαμβάνει πλέον 1800 ευρώ (από 4.000 ευρώ), ενώ έχει να πληρωθεί εφημερίες εδώ και πολύ καιρό. Έστω και έτσι, πολλές φορές βοηθάει ασθενείς που δεν έχουν δυνατότητα δωρεάν περίθαλψης.
Το άρθρο καταλήγει ως εξής: «Το μέλλον των δημόσιων και ιδιωτικών νοσοκομείων είναι ασταθές και αβέβαιο, αλλά τα κοινωνικά ιατρεία φαίνεται να επιβιώνουν λόγω της αλληλεγγύης που έχει κάνει την εμφάνισή της σε όλη τη χώρα». «Κανείς δεν τολμάει να μας σταματήσει λόγω του έργου που προσφέρουμε», τονίζει η Εύα Βαβελούα.
