Με ανακοίνωσή του Παγκύπριου Συνδέσμου Νοσηλευτών και Μαιών (ΠΑΣΥΝΜ) αναφέρεται στις «αξιώσεις της Παγκύπριας Συντεχνίας Κυβερνητικών Ιατρών (ΠΑΣΥΚΙ), προς τον Οργανισμό Κρατικών Υπηρεσιών Υγείας (ΟΚΥΠΥ) και το Υπουργείο Υγείας και σημειώνει τα εξής:
«Ο ΠΑΣΥΝΜ, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων, του όπως αυτές πηγάζουν μέσα από τις πρόνοιες των Περί Νοσηλευτικής και Μαιευτικής Νόμων 1988-2017 και προασπιζόμενος το κύρος του νοσηλευτικού και μαιευτικού επαγγέλματος παραθέτει τα πιο κάτω σε σχέση με τις ατυχείς αξιώσεις ΠΑΣΥΚΙ που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας.
H ΠΑΣΥΚΙσχολιάζοντας με υπόμνημα της, που υποβλήθηκε στον Ο.Κ.Υπ.Υ και το Υπουργείο Υγείας, το γεγονός ότι στον σχεδιασμό του ΟΚΥπΥ έχει γίνει διαχωρισμός των τριών «ομάδων» εργαζομένων στα τμήματα και κλινικές (ιατρικό προσωπικό, νοσηλευτικό προσωπικό, διοικητικό προσωπικό), υποστηρίζει τα πιο κάτω:
Το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) του ΠΑΣΥΝΜ επιθυμεί να αναφέρει τα εξής:
Είναι με μεγάλη έκπληξη, λύπη και έντονη δυσφορία που αναγνώσαμε τις τοποθετήσεις αυτές που προέρχονται από κύριους συνεργάτες μας στην προσφορά φροντίδας υγείας στους πολίτες.
Σίγουρα οι εν λόγω τοποθετήσεις δεν περιποιούν τιμή για τη συντεχνία των γιατρών και είναι εμφανέστατο ότι αυτές κινούνται σε εντελώς εσφαλμένη κατεύθυνση. Θεωρούμε ότι αυτές οι τοποθετήσεις είναι αβάσιμες και επιστημονικά ατεκμηρίωτες και το μόνο που θα πέτυχουν είναι να διαταράξουν την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού και να πυροδοτήσουν αντιπαράθεση ανάμεσα στους επαγγελματίες υγείας.
Υπενθυμίζουμε ότι η παροχή υπηρεσιών υγείας στη σύγχρονη εποχή είναι μια σύνθετη και πολύπλοκη δραστηριότητα, που εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη διεπιστημονική και πολύ-επαγγελματική εργασία, ενώ απαιτεί διαμοιρασμό γνώσεων και δεξιοτήτων καθώς και κοινή ευθύνη, για τη φροντίδα υγείας του ασθενούς, τη διαχείριση της ασθένειας και τις εκβάσεις υγείας των πολιτών (Delamarie and Lafortune, 1995).
Οι δε σημαντικές αλλαγές στον τομέα της υγείας, σε διεθνές επίπεδο, ειδικά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αυξάνουν την ανάγκη για αυτόνομη νοσηλευτική/ μαιευτική πρακτική αφού συνδέουν το ρόλο του νοσηλευτή και της μαίας με πολλαπλές ευθύνες και τον καθιστούν ολοένα και πιο περίπλοκο (Blegen, 1993). Υπό το πρίσμα αυτό, οι ιατροί συνεργάτες μας στα κρατικά νοσηλευτήρια καλούνται να εγκαταλείψουν τις αποκλειστικές αξιώσεις στον χώρο της υγείας, προκειμένου να εργαστούν πιο συνεργατικά και ομαδικά με το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και άλλους επαγγελματίες υγείας (Carrier and Kendall, 1995).
Η νοσηλευτική και η μαιευτική είναι εφαρμοσμένες επιστήμες υγείας που έχουν διεθνώς αναγνωρισθεί και οι οποίες θεμελιώνονται σε ένα σαφώς προκαθορισμένο, διακριτό και αυτόνομο σώμα γνώσης το οποίο εκσυγχρονίζεται μέσα από την νοσηλευτική/ μαιευτική έρευνα και επιστημονική εκπαίδευση. Η δε πρακτική τους αποτελεί μία πολύπλοκη επιστημονική δραστηριότητα με διακριτό αυτόνομο ρόλο, αλλά και ρόλο σε συνεργασία με άλλους επαγγελματίες υγείας η οποία απευθύνεται στον άνθρωπο, την οικογένεια και το κοινωνικό σύνολο σε όλες τις καταστάσεις υγείας και ασθένειας.
Στην έκδοση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ) προς τα κράτη-μέλη, περιλαμβανομένης και της Κύπρου (Π.Ο.Υ 2009 - Nursing and midwifery human resources for health: Global standards for the initial education of professional nurses and midwifes) υποδεικνύει ότι οι νοσηλευτές και οι μαίες θεωρούνται ως αναπόσπαστα και ισότιμα μέλη της διεπιστημονικής ομάδας υγείας. Περαιτέρω και μεταξύ άλλων τονίζεται εμφαντικά η σημαντικότητα του ρόλου τους για την ποιότητα της φροντίδας υγείας και την ασφάλεια των ασθενών σε όλα τα επίπεδα των υπηρεσιών υγείας. Σε πιο πρόσφατες δε εκδόσεις του Π.Ο.Υ (2015), οι επαγγελματίες αυτοί αναγνωρίζονται ως πολύ ζωτικό ανθρώπινο κεφάλαιο για τις υπηρεσίες υγείας των κρατών, ενώ παράλληλα διατυπώνονται οι στρατηγικές κατευθύνσεις ως προς την ενδυνάμωση της Νοσηλευτικής και της Μαιευτικής μέχρι το 2020, που συμπεριλαμβάνουν αυτόνομους και διευρυμένους ρόλους.
Στα σύγχρονα συστήματα υγείας και στους οργανισμούς παροχής υπηρεσιών υγείας υπάρχει διακριτός διαχωρισμός της Νοσηλευτικής και της Ιατρικής διοίκησης οι οποίες αναγνωρίζονται ως ισότιμες ομάδες μέσα στα συστήματα υγείας. Επιπρόσθετα τη διοίκηση των νοσοκομείων αναλαμβάνουν μάνατζερ με γνώσεις διοίκησης υπηρεσιών ή μονάδων υγείας.
Η διατήρηση της διοικητικής αυτονομίας της Νοσηλευτικής και της μαιευτικής στα αυτόνομα πλέον δημόσια νοσηλευτήρια σίγουρα δεν αποτελεί απειλή για κανένα. Αντιθέτως, αποτελεί κατά τον ΠΑΣΥΝΜ, απαραίτητη προϋπόθεση για την σωστή αναδιοργάνωση και βελτίωση των κρατικών νοσηλευτηρίων. Ως εκ τούτου, τόσο το Υπουργείο υγείας όσο και ο ΟΚΥπΥ θα πρέπει να διαφυλάξουν και να ενδυναμώσουν περαιτέρω αυτήν την αυτονομία. Θεωρούμε δε ότι αυτή η εξέλιξη θα έχει από μόνο της ευεργετική επίδραση στην προσπάθεια για βελτίωση της δημόσιας υγείας.
