Το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε δεκτή την έφεση της Αναστασίας Βιολάρη και ακύρωσε την απόφαση της ΕΔΥ (δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας στις 19 Δεκεμβρίου 2008) με την οποία, επιλέγηκε το ενδιαφερόμενο πρόσωπο στην παρούσα διαδικασία, Γεώργιος Παντέλας, για προαγωγή στη μόνιμη θέση Ανώτερου Οδοντιατρικού Λειτουργού, Οδοντιατρικές Υπηρεσίες, αναδρομικά από 15.8.2004. Επρόκειτο για θέση προαγωγής.
Με απόφαση της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ), η οποία δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας ημερομηνίας 19.12.2008, επιλέγηκε, κατόπιν επανεξέτασης, το ενδιαφερόμενο πρόσωπο στην παρούσα διαδικασία, Γεώργιος Παντέλας, για προαγωγή στη μόνιμη θέση Ανώτερου Οδοντιατρικού Λειτουργού, Οδοντιατρικές Υπηρεσίες, αναδρομικά από 15.8.2004.
Η απόφαση αυτή αποτέλεσε το αντικείμενο της προσφυγής με αρ.62/2009, την οποία καταχώρησε η εφεσείουσα (Βιολάρη), ισχυριζόμενη ότι η ΕΔΥ παραγνώρισε την υπεροχή της έναντι του ενδιαφερόμενου σε αξία και αρχαιότητα. Αποτέλεσε εισήγηση του συνηγόρου της ότι η μεγάλη υπεροχή της εφεσείουσας σε αρχαιότητα, συνιστούσε υπεροχή της και σε πείρα και κατά συνέπεια και σε αξία, ενώ η οριακή διαφορά του ενδιαφερόμενου προσώπου στα προσόντα, δεν συνιστούσε θεμιτό λόγο για παραγνώριση της υπεροχής αυτής της εφεσείουσας σε αξία, ούτε και ειδική αιτιολογία για παραγνώριση της σύστασης του Διευθυντή - η οποία, να σημειωθεί, δεν ήταν υπέρ της ιδίας ούτε του Γ. Παντέλα. Αποδόθηκε δε υπέρμετρα μεγαλύτερη βαρύτητα από ότι έπρεπε στο διδακτορικό τίτλο του ενδιαφερόμενου, με αποτέλεσμα το πρόσθετο προσόν αυτό να καταστεί ουσιαστικά ο αποφασιστικός παράγοντας για την πλήρωση της επίδικης θέσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν πείστηκε ότι η Διοίκηση στάθμισε τα διάφορα δεδομένα λανθασμένα ή ότι άσκησε την κρίση της μη εύλογα. Καταλήγοντας ότι η απόφαση της ΕΔΥ βρισκόταν μέσα στα επιτρεπτά πλαίσια, απέρριψε την προσφυγή. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγήθηκε αφού σημείωσε, μεταξύ άλλων, την παρατήρηση της ΕΔΥ ότι η εφεσείουσα και ο ενδιαφερόμενος, Γ. Παντέλας ήταν περίπου ισοδύναμοι σε αξία (η εφεσείουσα υπερτερούσε κατά ένα «εξαίρετα» του εν λόγω ενδιαφερόμενου) και η εφεσείουσα υπερείχε ουσιωδώς σε αρχαιότητα έναντι του κατά δέκα και πλέον έτη, ενώ έκρινε πως η κατοχή από τον ενδιαφερόμενο διδακτορικού τίτλου στην Οδοντιατρική καθώς και πτυχίου ιατρικής, «αν και είναι προσόντα μη απαιτούμενα από το σχέδιο υπηρεσίας, θεωρούνται πλεονέκτημα ή πρόσθετο προσόν, εφόσον είναι απόλυτα συναφή με τα καθήκοντα της θέσης», αποδίδοντας σε αυτά τη δέουσα βαρύτητα. Κατέληξε το Δικαστήριο ότι δεδομένης της φύσης της επίδικης θέσης ως θέση εποπτείας, παρά τη μεγαλύτερη αρχαιότητα της εφεσείουσας και, συνεπώς, τη μεγαλύτερη της πείρα και την οριακά υπέρτερη αξία της, ήταν θεμιτό και νόμιμο για την ΕΔΥ να κρίνει πως το ενδιαφερόμενο μέρος, ενόψει των υπέρτερων προσόντων του, ήταν καταλληλότερο για την πλήρωση της θέσης.
Επακόλουθα ασκήθηκε η παρούσα έφεση με την οποία αμφισβητείται η ορθότητα της πρωτόδικης κρίσης. Θεωρεί, η εφεσείουσα, ότι εσφαλμένα δεν δέχθηκε το Δικαστήριο πρωτοδίκως ότι η ΕΔΥ πλανήθηκε ως προς τα προσόντα και την αρχαιότητα της ιδίας και του ενδιαφερόμενου, ενώ πλανήθηκε και ως προς την πείρα της, η οποία προσθέτει στην αξία της, και την παρασιώπησε. Εσφαλμένη θεωρεί και την απόρριψη της θέσης της ότι η ΕΔΥ «παραβίασε» την νομολογία, δίδοντας μεγαλύτερη σημασία στα πρόσθετα προσόντα, μη απαιτούμενα, του ενδιαφερόμενου και όχι στη μεγαλύτερη συντριπτική αρχαιότητα της ιδίας.
Στην απόφασή του το Ανώτατο αναφέρει:
Η συντριπτική αρχαιότητα της εφεσείουσας έναντι του ενδιαφερόμενου, η οποία επέφερε μαζί της την ανάλογη πείρα, με μόνη την οριακή διαφορά σε προσόντα, μη πρόσθετα ή που αποτελούσαν πλεονέκτημα, έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ της εφεσείουσας, ενώ η κρίση της ΕΔΥ έπασχε εφόσον δεν έγινε ιδιαίτερη σύγκριση με την εφεσείουσα. Αυτό λόγω πλάνης και αντιφατικής συμπεριφοράς της ΕΔΥ στον τρόπο προσέγγισης της συντριπτικής αρχαιότητας της εφεσείουσας την οποία, ουσιαστικά, εξουδετέρωσε, αποδίδοντας υπέρμετρη βαρύτητα και καταφανή υπεροχή και σημασία στα πρόσθετα μη απαιτούμενα προσόντα του ενδιαφερόμενου, που μόνο οριακή σημασία είχαν.
Καταλήγουμε ότι δικαιολογείται παρέμβαση μας. Η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται και η επίδικη διοικητική απόφαση ακυρώνεται. Τα έξοδα, πρωτοδίκως και κατ΄ έφεση, επιδικάζονται υπέρ της εφεσείουσας και εναντίον των εφεσιβλήτων, όπως θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο.
ΣΤ. ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ.
Π. ΠΑΝΑΓΗ, Δ.
Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ, Δ.
Κ. ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Δ.
Τ. Θ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Δ».
Αυτούσια η απόφαση ΕΔΩ
