Πως μπορεί η υπερπροστασία των παιδιών μας να τα καταστρέψει


ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΔΙΟΡΙΤΟΥ*

Το να είσαι γονιός αποτελεί ίσως το δυσκολότερο εγχείρημα για ένα άνθρωπο. Ιδιαίτερα στην Κύπρο όπου οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν ακόμη δυνατοί και οι γονείς στην πλειοψηφία τους θέλουν να προσφέρουν όσο το δυνατό περισσότερα στα βλαστάρια τους. Πόσο σωστό είναι όμως αυτό; Μέχρι που φτάνει η γονική αγάπη και ποια πρέπει να είναι τα όρια ώστε αυτή να μην καταπιέσει τα παιδιά μας;

Η υπερπροστασία μπορεί να καταστρέψει τα παιδιά μας αφού θα τους δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, στη μετέπειτα ζωή τους. Η συμπεριφορά των γονιών είναι κατανοητή, οι εποχές είναι δύσκολες, ο γονιός έχει πλέον περισσότερες εμπειρίες και την ωριμότητα να παίρνει σωστές, κατά την άποψη του, αποφάσεις για το μέλλον του παιδιού του και σίγουρα θέλει να κάνει το καλύτερο δυνατόν για αυτό. Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να διαχειριστούν αυτό το θέμα καλά, υπάρχουν όμως παιδιά που δεν το αντέχουν και οι γονείς πρέπει να το έχουν αυτό πάντα υπόψη τους.

Είναι σημαντικό, σε πρώτο πλάνο να είναι το παιδί, άμα βλέπω το παιδί μου, βλέπω αν είναι καλά, αν είναι χαρούμενο σ’ αυτό που κάνει και δεν βλέπω το σχέδιο, βλέπω απλά το παιδί μου πχ. Του επέλεξα μια ασχολία, βλέπω όμως ότι ασφυκτιά, ότι δυσκολεύεται, ότι ζορίζεται. Τότε πρέπει να αξιολογήσω τη δική μου τη στάση και να μη φέρω το παιδί σε διλήμματα, διότι καμιά φορά μπαίνουμε στη διαδικασία και ρωτούμε το παιδί, αν του αρέσει η επιλογή μας. Το παιδί δεν έχει την ικανότητα ή την εμπειρία να πάρει αποφάσεις αλλά εμείς μπορούμε να είμαστε προσεκτικοί παρατηρητές για το τι ακριβώς το κάνει ευτυχισμένο.

Για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, όπου για ένα μυστήριο λόγο έχουμε την πεποίθηση, αν όχι να τον κάνουμε ποδοσφαιριστή, το παιδί μας πρέπει να παίζει ποδόσφαιρο. Παίρνουμε τρεις φορές τη βδομάδα το παιδί μας ποδόσφαιρο και αυτό βασανίζεται διότι νιώθει ότι δεν είναι καλό σε τούτο που κάνει, νιώθει ότι δεν περνά καλά, ίσως να το κοροϊδεύουν οι συμπαίκτες του. Ποιον εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση; Πολλές φορές υπάρχει η αποποίηση από μέρους των γονιών ότι « το κάνουμε για να ενταχθεί». Ένα παιδί όμως μπορεί να ενταχθεί με το δικό του τρόπο, και πρέπει να σταματήσει να υπάρχει αυτή η νοοτροπία ότι κατά κάποιο τρόπο πρέπει να γίνουμε όλοι πανομοιότυποι. Το σημαντικό είναι κάθε παιδί βάση του δικού του χαρακτήρα, να καταφέρει να βρει τη θέση του μέσα στον κόσμο και δεν γίνεται να προσπαθούμε να το κάνουμε διαφορετικό από ότι είναι.

Μπλε Φάλαινα και άλλοι κίνδυνο του διαδικτύου

Πόσο πρέπει να ανησυχεί τους γονείς η εμφάνιση του επικίνδυνου παιγνιδιού της «Μπλε Φάλαινας» και πως μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τους κινδύνους του διαδικτύου;

Παρά το γεγονός ότι η ίδια δεν έχει παρακολουθήσει περιστατικά με αυτοτραυματισμούς, το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις και στην Κύπρο αφού πολλά παιδιά – ιδιαίτερα μικρής ηλικίας γνωρίζουν το παιγνίδι.

Δυστυχώςόταν φτάσει και γίνει κάτι είναι λίγο αργά να ψαχνόμαστε. Όταν έχουμε τα παιδιά και κάθονται με τις ώρες στο διαδίκτυο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πέσουν και σε κάτι το οποίο θα είναι επικίνδυνο με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι καλό λοιπόν, να αναρωτηθούν και λίγο οι γονείς και να προσέξουν. Πολλές φορές μπορεί να χρησιμοποιούν αυτούς τους τρόπους γιατί το παιδί είναι ήσυχο, δεν ενοχλεί. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο και όλοι το κάνουμε, δίνουμε κινητά τηλέφωνα στα παιδιά για να είναι ήσυχα να μπορούμε και εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας, να μιλήσουμε με την παρέα μας, ιδιαίτερα άμα βγούμε έξω. Πρέπει όμως να ξέρουμε ότι όταν υπάρχει υπερβολική έκθεση και υπερβολική εξοικείωση και όχι επαρκής έλεγχος από μέρος των γονέων είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα παιδιά θα υποπέσουν σε μια τέτοια παγίδα.

Επικοινωνία: το κλειδί για την ευτυχία των παιδιών μας

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας, για κάποιο λόγο όμως δυστυχώς δεν φαίνεται υπάρχει στην Κυπριακή οικογένεια. Αυτό είναι που θα προφυλάξει το παιδί μας στην μικρότερη ηλικία, ακόμη και στην εφηβεία. Να υπάρχει επικοινωνία. Όταν το παιδί νιώσει αγωνία, φόβο, διερωτηθεί για κάτι ή νιώσει απειλή, πρέπει το πρώτο πρόσωπο που θα θέλει να τρέξει για βοήθεια, να είναι κάποιος από τους γονείς του, που είναι και το πιο προτιμητέο. Δυστυχώς δεν το έχουμε ιδιαίτερα αυτό το πράγμα και το τονίζω εδώ πρέπει να δουλεύουμε. Πρέπει το παιδί να νιώθει άνετα να μας μιλήσει, να μη νιώσει ότι το πρώτο πράγμα που θα αντιμετωπίσει από τους γονείς του είναι θυμός, απειλές, να νιώσει ότι έκανε κάτι πάρα πολλά κακό. Αυτό θα το κάνει να μην επανέλθει για να πει κάτι, θα τα κρατάει από μέσα του αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος να μιλήσει, αλλά ακόμη και να το συζητήσει με συνομήλικους – έτσι γίνεται συνήθως - δεν είναι και ότι καλύτερο διότι ούτε αυτοί δεν μπορούν να περιορίσουν μια κατάσταση.

Αν ο γονείς καταφέρουν να επικοινωνούν με τα παιδιά τους τότε θα είναι κάπως πιο ήσυχοι, όχι όμως να επαναπαυόμαστε. Τώρα για παράδειγμα βγήκε αυτό το παιγνίδι (Μπλε Φάλαινα). Με ήρεμο τρόπο ένας γονιός, όχι εκφοβιστικά, πρέπει να εξηγήσει δυο,τρία πράγματα στο παιδί του και να λήξει το θέμα εκεί.

Αν όμως το θέμα συνεχίσει ή αν εντοπίσουμε ότι έχει δημιουργηθεί μια ανησυχητική κατάσταση σε οτιδήποτε άλλο που αφορά τη ζωή του παιδιού μας, τότε θα πρέπει οι γονείς να ζητήσουν βοήθεια από ειδικό, χωρίς φόβο ή ντροπή, ώστε να ξεκαθαρίσει η όποια κατάσταση.

*Παιδοψυχίατρος

Λεμεσός




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.



Newsletter











484