Σήμερα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας, ενώ στην Κύπρο περίπου 1.300 πρόσωπα υποφέρουν από την ασθένεια, σύμφωνα με ανακοίνωση του Γραφείου του Επιτρόπου Εθελοντισμού, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας, η οποία καθιερώθηκε το 2009, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (MSIF) και διοργανώνεται κάθε χρόνο, από τότε, την τελευταία Τετάρτη του Μαΐου.
Όπως αναφέρει το Γραφείο του Επιτρόπου, πριν από 30 χρόνια, η συχνότητα εμφάνισης της νόσου ήταν 30/100.000, ενώ σήμερα είναι 130/100.000. Η αύξηση αυτή οφείλεται, σύμφωνα με τους ειδικούς, αφενός στην αύξηση της τοξικότητας του περιβάλλοντος και αφετέρου στην ευκολία διάγνωσής της με τη χρήση τομογράφου.
Σημειώνει επίσης ότι μέχρι στιγμής η ασθένεια δεν είναι ιάσιμη, αλλά οι θεραπείες που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια επιβραδύνουν την εξέλιξή της, μειώνουν τη συχνότητα των υποτροπών και θεραπεύουν κάποια συμπτώματά της.
«Όπως και σε άλλες περιπτώσεις ασθενειών, έτσι και στη συγκεκριμένη είναι πολύ σημαντική η πρώιμη διάγνωση, γιατί επιτρέπει στον ιατρό άμεση χορήγηση μιας θεραπείας, η οποία περιορίζει την ασθένεια από τα αρχικά της στάδια, πριν ακόμη προκαλέσει μόνιμες βλάβες στον εγκέφαλο και στο νωτιαίο μυελό. Μετά τη διάγνωση της ασθένειας, σημαντική είναι η σωστή ενημέρωση του ασθενούς όσον αφορά την ασθένεια και η καλή επικοινωνία και σχέση με τον θεράποντα γιατρό», προσθέτει.
Αναφέρει, παράλληλα, ότι η υποστήριξη του πάσχοντος από Σκλήρυνση κατά Πλάκας, τόσο σε διαγνωστικό όσο και σε συμβουλευτικό επίπεδο, η ψυχολογική υποστήριξη και η προσβασιμότητα αποτελούν τα πλέον σημαντικά στοιχεία που ενδέχεται να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό τη συμμετοχή του ατόμου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
«Γι’ αυτό πολιτεία, ιατρική κοινότητα, εθελοντικές και μη Κυβερνητικές οργανώσεις θα πρέπει με συντονισμένες ενέργειες να παρέχουν κάθε δυνατή υποστήριξη των ανθρώπων με σκλήρυνση κατά πλάκας, ώστε να πετύχουν την αυτονομία, τη βελτίωση της καθημερινότητάς τους, την επανένταξή τους μέσω της επαγγελματικής ενασχόλησης στο κοινωνικό σύνολο, την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας στα προβλήματα που δημιουργεί η νόσος, την έγκυρη ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων -ασθενών, θεραπευτών, και συγγενών- σε θέματα γύρω από τη νόσο, την ενημέρωση του κοινού για την ανάδειξη των ικανοτήτων των ατόμων με αναπηρία, καθώς και τη σημασία της ένταξής τους στην κοινωνία ως ισότιμα μέλη», καταλήγει.
