Μετράω τους χτύπους, τον πόνο μετρώ


ΤΟΥ ΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΛΕΟΝΤΙΟΥ*

Αφουγκράζομαι τον αναβρασμό στη μονάδα. Επιταχύνω το βήμα μου. Εισέρχομαι από την εσωτερική είσοδο του ΤΑΕΠ. Τους βλέπω να τον μεταφέρουν από το τρόλεϊ του ασθενοφόρου στην κλίνη της μονάδας. Κάποιοι νοσηλευτές του τμήματος απλώνουν τα χέρια να βοηθήσουν στη μετακίνηση. Κάποιος συνδέει τα ηλεκτρόδια στο μόνιτορ, άλλος τοποθετεί λαρυγγική μάσκα, άλλος συνδέει τα ηλεκτρόδια απινίδωσης στον απινιδωτή, άλλος τοποθετεί φλεβοκαθετήρα, άλλος......

Όλα γίνονται ταυτόχρονα, γρήγορα και με ψυχραιμία.

Καρδιακή ανακοπή!

Ο τρίτος ασθενής το τελευταίο διάστημα σε αυτή την ηλικία. Μόλις που πέρασε τα τριάντα. Γεροδεμένο παλληκάρι που "λιποθύμησε" στη δουλειά.

Ψάχνω στοιχεία, γνωστός μου φαίνεται. Δεν έχουμε επιβεβαίωση. Οι συνάδελφοι συνεχίζουν αυτό που άρχισαν οι συνάδελφοι του ασθενοφόρου. Θωρακικές συμπιέσεις, φάρμακα, απινιδώσεις, υγρά, εργαστηριακά, αέρια αίματος, μόνιτορ…...τα γνωστά. 

Τι μέρα και τούτη! Πόσο άδικο, νέος άνθρωπος. Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Είναι κάποιος έξω;

Οι συνάδελφοι συνεχίζουν. "Απομακρυνθείτε" ακούω, και έπειτα το shock. Νέος άνθρωπος, οι προσπάθειες επίμονες. Γινάτι ο χάρος, πείσμα εμείς. Δεν κατάλαβε καλά ο κλέφτης. Θα τον φέρουμε πίσω και αυτόν. 

Βγαίνω στο καθιστικό, αναζητώ οικείους. Μου δείχνουν μια κοπέλα, η αδελφή του. Επιβεβαίωση των στοιχείων που λάβαμε. Μετράω τις λέξεις, μετράω τον πόνο, διαισθάνομαι το φόβο και την αγωνία που είναι εμφανής στο πρόσωπο της. Μετράω τις λέξεις. Μετά τις συστάσεις και την αρχική ενημέρωση κάθεται απελπισμένη στο πάτωμα. Την αγγίζω στον ώμο και την ενθαρρύνω παροτρύνοντάς την να καθίσει μαζί μου στο δωμάτιο ασφαλείας. Μετράω τον πόνο. Μιλώ από το κινητό της στον αδελφό. Μετράω τις λέξεις, μετράω τον χτύπο. Είναι καθοδόν. Έχει οικογένεια, έχει παιδιά.

Η κοπέλα δεν θέλει νερό. Τα χαρτομάντιλα τα δέχτηκε. Σκούπισε τα βουρκωμένα μάτια της. "Θα ξανάρθω. Λίγο ακόμα και θα σου πω περισσότερα".

Στη μονάδα το "μελίσσι" συνεχίζει τις προσπάθειες. Ακόμα σε κοιλιακή μαρμαρυγή. Μετρούν τους κύκλους, τις αδρεναλίνες, διασωληνώνουν, συνδέουν στον αναπνευστήρα.

"Απομακρυνθείτε". Άλλο shock.

Επιστρέφω στην κοπέλα. Ήρθε εν τω μεταξύ και ο αδελφός. Μετράω τους χτύπους, μετράω τον πόνο, το φόβο, την αγωνία τη θλίψη. Μετράω τις λέξεις, προσπαθώ, στηρίζω, ενθαρρύνω, σπέρνω συγκρατημένα ελπίδα. Κρέμονται από μια λέξη. "Θα πάω να δω και θα ξανάρθω".

Τους μίλησε και ο γιατρός.

Στην μονάδα επιτέλους ηττήθηκε και σήμερα ο χάρος. Πήρε μπρος. Φλεβοκομβικός, καρδιακή παροχή, όγκος παλμού, σφίξεις, υποστηριζόμενη αναπνοή, οξυγόνο. Κατέβηκε ο καρδιολόγος και ο αναισθησιολόγος. Διευθετήσεις για τα περαιτέρω.

Επιστρέφω στ' αδέλφια. Έγιναν τρεις, τέσσερεις δε ρώτησα ποιοι είναι οι άλλοι. Μετράω τις λέξεις. Ενημερώνω για την εξέλιξη. Αισιοδοξία στα πρόσωπα, η οποία συγκρατείται αμέσως μετά την αναφορά σε πιθανές επιπλοκές ένεκα και της παρατεταμένης αναζωογόνησης. Υποξία εγκεφάλου, ισχαιμία στεφανιαίων, ανεπάρκεια οργάνων, διαταραχές οξεοβασικής ισορροπίας, τους είναι άγνωστες και τις ερμηνεύουμε απλούστερα. 

"Θα σας αφήσω. Είναι σε καλά χέρια." Το προσεξαν εξάλλου στα ανοιγοκλεισίματα της πόρτας. "Θα σας ενημερώνει ο συνάδελφος τάδε". 

"Ευχαριστώ φίλε μου" λέει ο αδελφός. "Ευχαριστούμε" λεν και οι άλλοι.

Φεύγοντας περνώ να τον δω.

Μετράω τον πόνο, μετράω τους χτύπους. Έζησε!

Ερωτηματικά σε εκείνο το ευχαριστώ. Τι έκανα εγώ; Τίποτα.

Οι μέλισσες, το μελίσσι, η ομάδα, οι ήρωες. Αυτούς ευχαριστώ και 'γω.

*Πρόεδρος ΠΑΣΥΝΜ 

PhD, MA, BSc (Hons), CCN, RN

 




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.



Newsletter











2409