Η εξομολόγηση ενός νοσηλευτή των Ασθενοφόρων
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ*
Δύσκολη κατάσταση, με διαφορά ό,τι πιο δύσκολο με έχει καλέσει το καθήκον να φέρω σε πέρας. Δύο δεκαετίες στο λειτούργημα του νοσηλευτή, πάντα στα δύσκολα. Αρχικά, για μια πενταετία, στο Ογκολογικό Τμήμα με όλο το ψυχολογικό αντίκτυπο, ζυμώνεσαι ως άνθρωπος. Έπειτα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας μαθαίνεις δουλειά, όπως μας έλεγαν οι «παλιοί». Μετά στο πραγματικό σχολείο, στα Χειρουργεία, περνώντας από τις πλείστες ειδικότητες. Ύστερα από χρόνια κατέληξα στην πραγματική μου αγάπη, τα Επείγοντα, όπου στην πορεία έλαβα την εκπαίδευση για την προνοσοκομειακή φροντίδα υγείας ως νοσηλευτής, πλήρωμα ασθενοφόρου.
Το καθήκον και η Υπηρεσία με έφερε αντιμέτωπο με πολλές δύσκολες καταστάσεις, όπως αναπόφευκτες απώλειες ασθενών, διασώσεις με ελικόπτερα της Αστυνομίας, με πλοία της Λιμενικής Αστυνομίας και της Εθνικής Φρουράς, ορεινές διασώσεις σε δύσβατα σημεία, καθώς και δύσκολους απεγκλωβισμούς από συντρίμμια οχημάτων και πολλά άλλα.
Πάντα όμως, γυρνούσα στη δική μου όαση, στη δική μου οικογένεια, στο σπίτι μου, για να πάρω δύναμη από μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια κουβέντα από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όσο δύσκολη και αν είναι η αποστολή σου γυρνώντας στο σπίτι σου με τους αγαπημένους σου όλα εξαφανίζονται, ξαποσταίνει η ψυχή σου.
Δύσκολη κατάσταση, αρχικά με τον φόβο συνέχισα να μένω στο σπίτι για να κλέβω λίγη δύναμη από τους υπόλοιπους, με την πρόφαση ότι με είχαν ανάγκη.
Πρώτη φορά νοιώθω… τέρας
Έντεκα χρόνια πατέρας πρώτη φορά νιώθω… τέρας, ερχόμενος στο σπίτι από τη δουλειά, τα μωρά με όλη τους την αγάπη να τρέχουν να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν και εγώ να τους φωνάζω να μείνουν μακριά. «Μακριά από τον μπαμπά που έχει μικρόβια», λέει και ο μεγάλος μου γιος.
Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκέψεις συνέχεια και ερωτήματα: «Μήπως το κόλλησα εγώ;». Λαμβάνω όλα τα μέτρα που μας λένε οι ειδικοί. «Μήπως δεν είναι επαρκή; Μήπως το έχει αυτός και ο άλλος και η άλλη;».
Πονάνε λίγο οι μύες, από τις πολλές ώρες στη δουλειά. Μυαλγία, «Ωχ σύμπτωμα, τι έγινε; Πονάει λίγο ο λαιμός από τις πολλές ώρες με τη μάσκα. Ωχ σύμπτωμα, λες; Κι αν κολλήσω και το φέρω στα παιδιά μου, κι αν πάθει κάτι το παιδί μου από μένα;».
Πολλά τα αν... Τελικά κατέληξα σε ένα άδειο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Δύσκολη κατάσταση. Τις πρώτες εφτά ημέρες δεν με ενόχλησε, γιατί από την ημέρα που «έπιασα» το δωμάτιο, λόγω της «εξαιρετικής» διοίκησης του νοσοκομείου μας, το προσωπικό αποδεκατίστηκε μεταξύ ύποπτων και επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και έτσι ήμουν καθημερινά επιπλέον βάρδιες, νυχτερινές στο νοσοκομείο και στους σταθμούς.
Το δωμάτιο του ξενοδοχείου με περίμενε μόνο του. Αργότερα με την επιστροφή κάποιων συναδέλφων το πρόγραμμα χαλάρωσε ως ένα σημείο, για κάποιες ώρες ξεκούρασης. Γυρνώντας σε ένα ψυχρό δωμάτιο ξενοδοχείου συνειδητοποίησα πόσο μου λείπουν τα απλά πράγματα, αυτά που θεωρούσα μέχρι τώρα δεδομένα. Αυτά που όλοι θεωρούμε δεδομένα και δεν απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Η οικογένειά μας, η «επαφή» μας, όπως τη χαρακτηρίζουν και οι επιδημιολόγοι μας. Εμείς τόσο καιρό την ξέραμε σαν αγκαλιά, σαν χάδι και φιλί, χειραψία, συνομιλία και πολλά άλλα.
Το μόνο που μας κρατάει είναι οι βιντεοκλήσεις και οι ζωγραφιές των παιδιών μας.
Δύσκολη κατάσταση είναι που βλέπω τους συνάδελφους μου να ασκούν το λειτούργημα που τάχθηκαν να υπηρετήσουν με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή για να πάρουν επιτέλους την εκτίμηση που τους αξίζει. Ένα μεγάλο Μπράβο και Ευχαριστώ, είμαι υπερήφανος που είμαι συνάδελφος σας, πάντα ήμουν.
Υ.Γ. Είναι αστείο και οξύμωρο να ζητάμε από κάποιους να απολαύσουν αυτά που στερούμαστε συνειδητά, εγώ και οι συνάδελφοι μου στην πρώτη γραμμή, και αυτοί με την ανευθυνότητά τους να κάνουν ακόμα πιο μακρινό αυτό το δύσκολο ταξίδι. Μωρό μου, και μωρά μου, μου λείπετε κάθε λεπτό. Μόλις όλο αυτό τελειώσει σας υπόσχομαι διακοπές!
* Νοσηλευτικός Λειτουργός, Υπηρεσία Ασθενοφόρων, Αντιπρόεδρος ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ.
