ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΡΑΠΑΛΗ*
Το αίσθημα της ανησυχίας δεν μεταφράζεται ως πανικός.
Όταν ανησυχώ για την ασφάλεια του πολίτη, του παιδιού μου, για τον συνάδελφο που καλείται να περιθάλψει τον ασθενή, μέσα σε ένα υψηλού κινδύνου και ανθυγιεινό εργασιακό περιβάλλον, αυτό δεν είναι ΠΑΝΙΚΟΣ, είναι ΑΝΗΣΥΧΙΑ.
Δεν υπάρχει αίσθημα πανικού όταν είμαι παρών στο καθήκον μου και με αλτρουισμό αλλά και με δύναμη ψυχής δίνω τη μάχη μου για να προσφέρω και να σώσω τον ασθενή που βρίσκεται στα χέρια μου.
Δεν είναι το αίσθημα πανικού που με καλεί να εκτελώ το καθήκον μου σε καθημερινή βάση, παρόλο που βρίσκομαι ενώπιον μεγάλων κινδύνων, κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα.
Δεν είναι υπό το αίσθημα του πανικού που λειτουργώ εθελοντικά, για να προσφέρω τον χρόνο μου και να προστατεύσω την κοινωνία μου.
Δεν είναι ο πανικός που με κάνει να ενδιαφερθώ για καλύτερες συνθήκες εργασίας, είναι η ΑΝΗΣΥΧΙΑ μου για το τι μπορώ να αντιμετωπίσω και υπό ποιες συνθήκες να απουσιάσω από το καθήκον μου.
Δεν έγινα νοσηλευτής για να βολεύομαι. Είμαι νοσηλευτής για να στηρίζω τον άνθρωπο που ψάχνει φροντίδα και περίθαλψη. Είμαι νοσηλευτής για να προσφέρω στην κοινωνία μου. Είμαι νοσηλευτής για να μπορώ να σώσω έστω και μια ζωή!
Το μόνο που ζητώ είναι να μην μου αφαιρέσεις το δικαίωμα να το πράξω.
Μην μου στερείς ό,τι χρειάζομαι για να το πράξω.
Ανησυχώ για το καλό του ασθενούς μου και της κοινωνίας.
* Νοσηλευτικός Λειτουργός, μέλος Δ.Σ. ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ.
