Με μια «Εντατική» Χριστουγεννιάτικη ιστορία για οδηγό


ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΗ*

Ανήμερα Χριστουγέννων και η Κυριακή, νοσηλεύτρια στο επάγγελμα, εγκαταλείπει την γλυκιά οικογενειακή θαλπωρή και τις μαγικές εικόνες του πρωινού τους, με τον καφέ δίπλα στα αναμμένα λαμπιόνια του δέντρου, για ανάληψη πρωινής βάρδιας στην Εντατική. Παρά τα είκοσι και πλέον χρόνια της ως επαγγελματίας με κυκλικό ωράριο, δεν έχει εξοικειωθεί. Τα συναισθήματά της ως άνθρωπος, μάνα και επαγγελματίας αλληλοσυγκρούονται, με υπέρτερο αυτό της ενοχής, απέναντι σε όλους.

Τη διαχείριση της μόνιμης ενοχής της, δεν μπόρεσε να τη μάθει από τα βιβλία της, για αυτό ανέπτυξε τον προσωπικό οδηγό «επιβίωσης», προκειμένου να διατηρεί τις ισορροπίες της. Αυτοχρήζεται πρεσβευτής της αισιοδοξίας, που μαζί με συναδέλφους και συνεργάτες θα αναδείξουν το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, προσφέροντας και ανακουφίζοντας τον πόνο από τους λιγότερο τυχερούς συνανθρώπους που ζουν σε ένα σκληρό, μη Χριστουγεννιάτικο κόσμο, με ταλαιπωρία, αγωνία, θλίψη και απώλεια.

Φτάνει στην Εντατική πολύ πιο γρήγορα από ότι συνήθως, καθότι οι δρόμοι έρημοι στις 7 το πρωί μετά τα ρεβεγιόν της παραμονής, φορώντας το πιο λαμπερό και χαρούμενο πρόσωπό της. Το χαμόγελο πάγωσε, τα γλυκά κρύφτηκαν, το Χρόνια Πολλά δεν αρθρώθηκε. Μόνο τι συμβαίνει κατάφερε να ρωτήσει, αντικρύζοντας τα χλωμά πρόσωπα των συναδέλφων της νυχτερινής βάρδιας και τη συρροή νοσηλευτών και γιατρών μέσα κι έξω από το δωμάτιο 5. Λαμβάνει συνοπτική ενημέρωση πριν την ανάληψη της βάρδιας, που αφορά σε 24χρονο, μετά από καρδιακή ανακοπή προ 12ωρου, κατά τη διάρκεια φιλικού αγώνα ποδοσφαίρου, άγνωστης μέχρι στιγμής αιτιολογίας.

Τυχερός ο νεαρός ειπώθηκε, εφόσον στη σκηνή παρευρισκόταν ένας άξιος ήρωας νοσηλευτής εκτός καθήκοντος. Εντούτοις, οι επαναλαμβανόμενες ανακοπές στο τμήμα, που δεν αποτελούν επακριβώς δεδομένα ευοίωνης έκβασης και πρόγνωσης, της προκαλούν κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι. Ο νεαρός στον αναπνευστήρα, με την ενδοαορτική αντλία, την πλήρη καρδιαγγειακή και νεφρική υποστήριξη, με την πληθώρα σωλήνων και γραμμών, σκέφτεται πως θα μπορούσε να ήταν το δικό της παιδί, μα πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία της και τη θετικότητά της, αξιοποιώντας στο έπακρο την επιστημοσύνη, καθώς και την κλινική και λειτουργική πραγματογνωμοσύνη της.

Κατά την αξιολόγηση του νεαρού Πάρη, του δίνει σιωπηρή υπόσχεση πως και από αυτή τη μάχη θα βγούμε όλοι νικητές. Το αλλιώς δεν υπάρχει. Αισθάνεται ακόμα μια φορά περήφανη που είναι μέρος αυτής της ομάδας συναδέλφων και συνεργατών, που εργάζονται με γνώση, δεξιότητα, αλλά κυρίως με ψυχή, για να μετατρέψουν το ανέφικτο σε εφικτό. Σε αυτή την ψυχή επένδυσε και τώρα, που αιφνίδια ανέτρεψε το γιορτινό πρόγραμμα των νοσηλευτών που βρίσκονταν με τις οικογένειές τους, καλώντας τους σε καθήκον σε πλαίσιο έκτακτης ανάγκης, για να συνεισφέρουν για πολλοστή φορά στην τροχιά της αιφνίδιας ανατροπής, της ζωής και του θανάτου.

Οι πρότερες σκέψεις της Κυριακής για την προσωρινή απουσία από τα γιορτινά οικογενειακά δρώμενα, της φαίνονται πολύ μικρές κι ευτελείς, στη θέα της μάνας του, στο άκουσμα του σπαρακτικού κλάματός της, πάνω κάτω συνομήλικής της. Τα στολίδια, τα κάλαντα, οι ευχές, τα δωράκια από τους επιφανείς συμπολίτες μας, φαντάζουν αναιδή, που προκαλούν αισθήματα ενοχής και ντροπής, στην προσπάθεια εξισορρόπησης ρεαλισμού, δεδομένων, πρόγνωσης κι ελπίδας. Απάμβλυνση του πόνου της το ζητούμενο και η νοσηλεύτρια βιώνει στον υπέρμετρο βαθμό το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Η ευόδωση των συλλογικών υπεράνθρωπων προσπαθειών ενός μήνα, για τη διατήρηση της ζωής του Πάρη και της ποιότητάς της, θα θυμίζουν πάντα στην Κυριακή το μεγαλείο του νοσηλευτικού επαγγέλματος, που πρωταγωνιστεί ολόχρονα στο αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, αποτελώντας τον θεμέλιο λίθο στον προσωπικό οδηγό «επιβίωσης» από τις ενοχές της. Όπως και του κάθε επαγγελματία υγείας.

*(c)PhD, MSc/MN, SD, BSc RN, ACNP/APN, CCCN, CCN




Comments (0)


This thread has been closed from taking new comments.



Newsletter











752