ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΗΡΟΔΟΤΟΥ*
Εκτός από σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, είμαι πλέον και ασθενής με Πολλαπλή Σκλήρυνση.
Όλα ξεκίνησαν πριν 21 χρόνια, το 2001, σε ηλικία μόλις 29 ετών. Ήρθαν τα πρώτα συμπτώματα, περιφερειακός ίλιγγος και αστάθεια. Ο ίλιγγος αυτός δεν έχει το αίσθημα περιστροφής, αλλά το αίσθημα πτώσης προς τα εμπρός ή προς τα πίσω ή μετατόπισης του εδάφους κάτω από τα πόδια, σαν να πρόκειται για σεισμό. Έτσι ήρθε η πρώτη επίσκεψη σε νευρολόγο, ο οποίος έκρινε την εισαγωγή μου σε κλινική, με χορήγηση ενδοφλέβιας κορτιζόνης για μια βδομάδα. Στη συνέχεια, έκανα την πρώτη μου μαγνητική τομογραφία, που στην ουσία τα αποτελέσματα δεν είχαν δείξει και κάτι σοβαρό. Μετά από αρκετούς μήνες, τα συμπτώματα είχαν εξασθενήσει, αλλά πλέον τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Μετά από δύο χρόνια, το 2003, ήρθε η δεύτερη υποτροπή με συμπτώματα διπλωπίας. Τότε ο νευρολόγος μου, με είχε παραπέμψει στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου (ΙΝΓΚ), για την εξέταση της οσφυονωτιαίας παρακέντησης, όπου έγινε και η διάγνωση.
Όταν ο γιατρός με κάλεσε και μου ανακοίνωσε πως πάσχω από Σκλήρυνση κατά Πλάκας, δεν μπορώ να πω πως φοβήθηκα εκείνη τη στιγμή. Δεν γνώριζα τι ακριβώς είναι, τι προβλήματα δημιουργεί και τι εξέλιξη μπορεί να έχει. Ομολογώ πως δεν μου ακούστηκε καλό. Αμέσως το μυαλό μου πήγε στα παιδιά μου, στον σύζυγο μου. Όμως στο τέλος, κατέληξα στη σκέψη ότι είμαι τυχερή που η ασθένεια επέλεξε εμένα αντί κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς μου.
Ξεκίνησα με ενέσιμη θεραπεία, η οποία διάρκεσε πολλά χρόνια. Η περίοδος αυτή, δεν ήταν καθόλου εύκολη. Είχα πολλές παρενέργειες, όπως και συχνά υποτροπές. Δεν άργησαν να 'ρθουν τα πρώτα μουδιάσματα στο σώμα, η κόπωση και η αδυναμία, τα οποία κρατούσαν για μήνες, άλλοτε έντονα και άλλοτε ήπια, όπως και οι ασταμάτητοι πονοκέφαλοι. Αυτή η περίοδος τελείωσε, εδώ και 4 χρόνια, όταν η θεραπεία μου άλλαξε, μαζί της και η ζωή μου, κι αυτό το οφείλω στον προσωπικό μου ιατρό.
Άρχισα σιγά – σιγά να αισθάνομαι και πάλι δυνατή. Μετά από παρότρυνση του ιατρού μου, έβαλα στην καθημερινότητά μου τον αθλητισμό που πάντα αγαπούσα, γεγονός που έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της ψυχολογικής και σωματικής μου κατάστασης. Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα, χωρίς τη βοήθεια του ιατρού μου και των φυσιοθεραπευτών μου, που τους υπέρ ευχαριστώ, οι οποίοι στάθηκαν αρωγοί σ΄ αυτή την προσπάθεια που κάνω μέχρι και σήμερα.
Πάντα πίστευα πως με την πίστη και την αγάπη μου προς τον Θεό θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι δυνατή ή όχι, αλλά σίγουρα ξέρω πως μπορώ να το αντιμετωπίσω. Μπορώ να ζήσω κανονικά και θα το κάνω, τόσο για τους οικείους μου, όσο και για εμένα!
Η συμβουλή μου προς τους ανθρώπους που ζουν με αυτή τη νόσο, είναι πως δεν πρέπει να «καταθέτουν τα όπλα» μπροστά στις δυσκολίες. Πρέπει πάντα να είμαστε αισιόδοξοι, να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και να μην τα αφήνουμε να καθορίζουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ο δικός μου μηχανισμός, μου υποδεικνύει να γεμίζω το χρόνο μου με δραστηριότητες που με κάνουν να περνάω καλά και αυτό έχει θετικό αντίκτυπο στη ψυχολογία και στην υγεία μου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι για έναν ασθενή με Πολλαπλή Σκλήρυνση είναι σημαντικό να περιστοιχίζεται από ανθρώπους αισιόδοξους και γεμάτους χαμόγελα. Αυτό ισχύει για όλους, από το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον του, έως τους φροντιστές υγείας. Προσωπικά, ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι βρίσκονται δίπλα μου και με στηρίζουν σ’ αυτό το ταξίδι.
