Υποκλίνομαι σε ένα άνθρωπο που έκανε την ασθένειά της δύναμη
ΤΗΣ ΧΡΥΣΩΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ*
Η Δέσποινα Ρούσου είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, μια δυναμική προσωπικότητα, μια μαχήτρια της ζωής. Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος που δεν τα έβαλε ποτέ κάτω, που δεν άφησε την ασθένειά της να καταρρακώσει το ηθικό της. Μάχιμος πολίτης για τους οργανωμένους ασθενείς, και στην πρώτη γραμμή των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση, αγωνίζεται για τα αυτονόητα, για εκείνη και για όσους αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της «αόρατης» ασθένειας με τα πολλά πρόσωπα.
Η Δέσποινα δεν ζητά και δεν ζήτησε τον οίκτο και τη συμπάθεια κανενός, ή να της συμπεριφέρονται ως ειδική περίπτωση. Εργάζεται για χρόνια ως δημοσιογράφος στο ΡΙΚ, στο δεύτερο της σπίτι, ακόμη και τώρα που η ασθένειά της τής δείχνει τα δόντια με τον χειρότερο τρόπο. Δίπλα σε συναδέλφους που την αγκαλιάζουν, μέχρι τη στιγμή που κάποια αόρατη δύναμη, γνωστή και αγενέστατη «δύναμη» που νομίζει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιγνιδιού, αποφάσισε να την απομονώσει, να σκοτώσει τη δημιουργικότητά της και να βάλει θηλειά στη ζωή της. Με τις ευλογίες όλων εκείνων που ηθελημένα ή άθελα βγαίνουν στα κανάλια και μιλούν με … συμπάθεια για την υπόθεση της Δέσποινας Ρούσου.
Η Δέσποινα δεν θέλει ούτε τις δημόσιες συγγνώμη, ούτε τις προειδοποιήσεις για παραίτηση ούτε ακόμη τους «διαφορετικούς χειρισμούς». Χρειάζεται τον σεβασμό και τη δίκαιη μεταχείριση, χρειάζεται την αγάπη μας και την ενίσχυση από ένα κράτος και μια πολιτεία που «σχίζεται» από τις διακηρύξεις ότι είναι δίπλα στα ΑμεΑ. «Μπούρδες και πάλι μπούρδες!»
Προσωπικά, πετώ στον κάλαθο των αχρήστων τις δημόσιες συγγνώμη των στελεχών του ΡΙΚ και τις προειδοποιήσεις περί παραίτησης του φίλου Γιαννάκη Νικολάου, που ίσως και να το εννοεί, αλλά και τις κραυγαλέες δηλώσεις στη Βουλή: «Για ανθρώπους όπως η Δέσποινα Ρούσσου, η εργασία τους είναι ίσως το μόνο που τους δίνει δύναμη για να ξεπερνούν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη ζωή και να συνεχίσουν να παλεύουν σε καθημερινή βάση».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω πως αυτή η Πολιτεία της ευμάρειας και της δήθεν φιλανθρωπίας, του δήθεν εθελοντισμού και του δήθεν σεβασμού στο διαφορετικό, δεν μπορεί να νιώσει στο πετσί του τα όσα βιώνουν ασθενείς με ΜS και άλλες μη θεραπεύσιμες ασθένειες: το bullying, την αδιαφορία, την υποτίμηση και την υποκρισία.
Υποκλίνομαι στη Δέσποινα και σε κάθε Δέσποινα που δίνουν την πραγματική μάχη για αξιοπρεπή ζωή! Ζητώ συγγνώμη που όλοι εμείς ως κοινωνία δεν καταφέραμε να περάσουμε το μήνυμα ότι, άνθρωποι και στελέχη οργανισμών πρέπει να απομονώνονται και να τιμωρούνται γι’ ανεπίτρεπτες συμπεριφορές σε ανθρώπους που είχαν την ατυχία να έχουν μια μη ιάσιμη πάθηση που τους δημιουργεί προβλήματα.
Μιλώ από τα δικά μου βιώματα με τη σκλήρυνση και διακηρύττω πως κανένας άθλιος πρόεδρος, διευθυντής, στέλεχος επιχείρησης, ακόμη και επαγγελματίας υγείας, δεν μπορεί να αφαιρέσει το χαμόγελο, την ελπίδα και την αγωνιστικότητα από ένα ασθενή που ξέρει ότι η ασθένειά του δεν θεραπεύεται, αλλά η ζωή του συνεχίζεται.
Υ.Γ. Αντί να μιλούμε για κοινωνική ένταξη του ατόμου με αναπηρία και να βλέπουμε την αναπηρία ως την πηγή των προβλημάτων, θα πρέπει να μιλούμε για την προβληματική αρνητική συμπεριφορά της κοινωνίας ως προς την αντιμετώπιση των ατόμων με κάποια ειδικά θέματα υγείας.
*Δημοσιογράφος, κειμενογράφος και συνοδοιπόρος των ασθενών με Πολλαπλή Σκλήρυνση
